Melahet Şiiri - Sevinc Arzulu

Hər parlayan dövləti-var deyilmiş,
Hər bəyazlıq təmiz ağ qar deyilmiş.
Dünya ona vəfalı yar deyilmiş,
Ölümün vəslinə yetdi Məlahət.

Fələyin üzünün maskasın soyub,
Qapqara qəlbinin fe`linə uyub.
Zülmətdən,zillətdən,əzabdan doyub,
Başını götürüb getdi Məlahət.

Kim söyləyib ölümsüzlük nağlını,
Kim açar ki haqdan gələn bağlını.
Tənha qoyub qoşa çinar oğlunu,
Hamını pərişan etdi Məlahət.

Yolunun üstünə ağ çiçək düzüb,
Xatirə dəftərin gözucu süzüb.
Dünyanın dərdindən,qəmindən bezib,
Uzaqlaşıb gözdən itdi,Məlahət.

Dost-tanış ağlayır bax,anan kimi,
Pərvanə odlara hey yanan kimi.
Sonu yazılmayan bir roman kimi,
Beləcə yarımçıq bitdi Məlahət.