Mektuplarca Sen Şiiri - Doğanay Dündar

Belirsiz bir zamanın aşk yıkımlarında,
ruhumdan üflenmiş isimlercesine
manaya dökerim seni.
Sen dediğime'de bakma sakın !
Göz çukurlarıma hamallık yapan
yaşlar kadar çok'sun.
Ve soğuk yanılgılarımı harflere
döktüğüm çıkmazlara dolar şehrin
tanrıça suret'li melek'leri.
Tıpkı teselli konuşmasından sonra
ağlamayı kesmiş biri gibi, suskunum
kendime.
. . . . . . .
Sen " diye başladığım her cümle,
gelmeyecek istasyon yolcuları misali,
iki kere iki kadar netleşir yokluğunu
s/onsuzluk zanneden metruk hanelere.
Oysa yüreğimin her parçasını sökerek
uzaklaşan, sözlerle anlatılamayacak
kadar kutsal bir emanet'ti sana dair
yazılan mektuplar.
A4 kağıtlarında gelir-gider dengesini
yansıtan hesaplarcasına.
Açık ara içime kapandığım bir sus
payı kadar çatlamış'tı yüreğimin
fay hattı.
B/akmaya dahi kıyamadığım suçlu
bir m/eziyetti gözlerin.

Hiyerarşi'lerin yarattığı tahakküme
karşı, herşeyi en kötüsüne varacak
şekilde uzun uzun anlatmaktı seni
sevmek.
Gerçek olanla olmayan arasındaki
farkı bulmak için, tahrip'kardı aşk
zannettiğim uzaklar.
Ve sen " demekti hayal gücü oranında
kalbimi sıkan bu yokluk.
Öyle ki !
Hasta numarası yapan parmaklarım,
bir derginin dayanışma gecesinde
topuğu kırılmış züğürt isyanı gibi,
yetmiş dolara hazırlanmış sahte
belgelerden, kitlesel bir kaçış planına
iştirak seni anlatıyordu kısa adımlarıma.
Sensizlik çok zor " diyebilmeyi
özlüyor'du ellerim.
. . . . . . .
Hayata dair yazarak düşünmeyi
deneyimlediğim dramatik bir metnin
ilk satırıydın sen.
Alışamadığım !
Ve alışamadıkça heyecanını kaybetmiş
bir zamanın gözlerinde tüm düşlerim
yarım.
Sen'din yaşadığıma hitaben tek/teamül.
Yapamadıklarım.
Anlatamadıklarım.

Sonra yabancılaştım işte !
Düşlerine teslim olmuş bir gerçeğin
yansımasında, bir eklenti kadar
anlamsız ve sıradan oldu varlığım.
Yüreğimi birine emanet edince aşkla
sever sandım.
Ve ben aşkı hiç bilmeyen kalplerde
yanıldım.
. . . . . . .
Derken ;
Yalnızlığın bir temenni olmadığı
gerçeği, tek sözcük'te koca bir boşluk
bıraktı ruhuma.
Okunmamış bir cümlenin sonunda
nokta olmayı ben seçmedim.
Nasıl düştü gözlerin gözlerime diye
düşündükçe, kadere anımsattım adını.
Aklımla gördüğüm tek şey adındı.
. . . . . . .
Ve sonra gitti işte birileri !
Bir fotoğraf karesi gibi büyüdü
umutsuz masallarım.
Sevgiye dair zamandan an koparıp
çocukluğumu sevindiren yarınlar,
yüzümde kalabalık yağmurlar biriktirdi.
Islanmak diye hüzünlü bir şarkı düştü
gözlerimden.
Can özümde ise ' mektuplarca sen.
" SEN KALDI "