Mektuplar II Şiiri - Özgür Çelik

Şimdi kilometrelece senden uzaktayım. Farkettim de mesafelerin hiçte önemi yokmuş. Yanıbaşındayken bile öyle uzakmışız ki birbirimize, bir adım ötende gurbeti yasiyormusumda farkında değilmişim. Gözleri birbirine hiç degmeyen iki yabancı. Sahi uzattığımda elimi dokunduğum senin ellerin mi. Ya sustugumda işittiklerin benim sözlerim mi. Nebileyim sevgili, insan en çok kendine, içine döndüğünde anlıyor olanları. Kendini tanımadan insan, başkasında kendini bulmaya çalışıyor. Aradiginin ne olduğunu bilmeden. Öyle ya adin neydi Zeze mi? Bende bütün sevilesi kadınların adı budur. Çünkü hepsinde bulmaya çalıştığım kendimdir? Ne aradigimi bilmeden... Ben ismini hatirlamaya çalışırken, yada sana yeni isimler yakıştırırken veda edeyim. Sağlıcakla kal adını bilmediğim sevgili....