Mektuplar-9 03/12/2005 Şiiri - Mahzun Doğa

Ellerimi neresine götürsem yüzünün.
Sesimi neresinde uslasam kelimelerinin.

Bildiklerimin en başına dönmüş ve yeniden başlatıyorum öğrenmeyi;
ilk seninle, kalbimin en güzel bilgisiyle başlıyorum.
Alfabem a, v.... ile başlıyor dilimin ezberine,
m, i, n, e... ile devam ediyor aklımı yerinden oynatmaya.
Sevgimin en asil serveti oluveriyorsun,
girerken içimin en efendi yerine.

O asırlık özlemi nefessiz bırakıyor yaşadıklarımız, yavaş yavaş.
Gözlerimin en sahipçi sahibi oluyorsun.
Dilimin en büyük marifeti olmuş adını söyleyebilmek.
Bir alimin en ilimcil ilmi olmuşsun,
ki ilmimin esaretine aldığı tek bilmeksin sen.

“Kaç kelimeni daha bilebilirim”in efkarındayım şimdi.
“Kaç gülüşünü daha gülebilirim”in emeğindeyim.
Düşlerimi neresine asayım ömrünün.
Yüzünü neremin emanetine versem ki asla silinmesin yaşamdan.
Geriye mi nefes alsak,
İleriye mi nefesler taşısak daha zamanı gelmeden.
Seni daha çok içirmek için içimin en sarhoş yerine,
ecelimin ecelini nasıl getirsem.
Sevinçlerimi nerde doyursam sana.
Yüreğimi neresine asayım yüreğinin.
Düşlerimin en güzel düşü, nasıl düşürelim ömrümüzden ölümü.
Söyle, mavilerimi nerende saklayayım Mavi Kadın.