Mektuplar-79 (M.S.) 17/02/2006

Sessiz çırpınıyorum
ve sedasız düşmüşüm sana çıkan yola
bazen alkaranlık
bazen akkaranlık
ve karmakaranlık
Güçümün yetmediği adımlarda
düşürüyorum sabrımı
parçalanıyorum düşerken daha
kısa kalıyor aklımın boyu
sessiz sedasız ağrıyorum ikimizin dışında
ben ki insan
ben ki kalbin
ben ki hiçbir yokluğunu kabul etmiyorum
ve böyle artıyor haksızlığımdaki hak
artıyor sevaplarımdaki günah
azabını sana ödetiyorum aklımın kara kışlığında

Yetemiyorum kendime
sensizliğe yetmediğim zamanlarda
ve sana dökülüveriyorum öyle apansız
bütün kelimelerim karalar bağlayıp düşüyorlar
ruhunun incinen yerlerine
cehennemlik günahlar ediniyorum
sözlerimdeki asi ağrıdan
yanmaya başlıyorum seni
sana sönmeye çabalarken kendimi
aramızdaki yangında
seçtiğim hiçbir ölüm kabul etmiyor beni o zaman
yaşamsallığına sığınıp kalıyorum öylece
bütün merhametin aşkı itiraf ediyor bana
bütün çaresizliğin kalbini itibar ediyor ruhuma

Karmakaranlık duran anlarımı soğutuyorsun
ve kara tarih sefasını sürüyor yine
ama artık biliyorum
Tarih seninle aklanacak birgün
mutlaka