Mektuplar-6 30/11/2005 Şiiri - Mahzun Doğa

-I-

MASUMİNE

İki koca şehir.
İki evren; gök ve yer.
Her biri yeryüzünün uzak yerlerinde...
O iki şehirde iki çocuk yaşarmış.
İki yalnız çocuk.
En sevdikleri şey biribirlerini aramak.
Bu çocuklar birbirlerini hiç görmemişler.
Ve birbirlerinin varlığından o kadar eminmişler ki,
Durmadan arıyorlarmış biribirlerini.
Yanlış çocuklar edinmişler bunlar zaman zaman.
Yanlış yalnızlıklarla çoğalmaya çalışmışlar.
Her seferinde farketmişler aradıkları kişinin O olmadığını.
Yıllar devam etmiş zamanı getirmeye.
Savaşlar...
Yıkıntılar...
Aldatışlar...
Terkedişler...
Kovluşlar...
Ölümler...
Doğumlar...
...

Ve
Bu şehirler yıkılmış, sonunda.
Yağmalanmış.
Kalanları bir diğerinin yok olanları olan iki şehir oluvermişler.
Kalanları bir diğerinin yok olanları! ..
Devam etmişler birbirlerini aramaya.
Oyuncaklarını yanlarında gezdirmişler, oyunlarını.
İlk buluşmada oynayacakları ilk oyunu aynı seçmişler birbirlerinden habersiz.
Aradan asırlar geçmiş.
Ve bu iki çocuk bir kabustan uyanır gibi karşılarında bulmuşlar birbirlerini.
Tarih yokluğunun gece yarısı.
Karşılaşmışlar ve hiçbir şimşek cesaret edememiş çakmaya.
Hiçbir tufan kopamamış.
Ölüm ölmekten korkmuş o an.
Birleşmişler...
Dünyanın en güzel kenti olmuş o günden sonra o iki yıkık şehir.
Bu kente MASUMİNE adını vermişler...

-II-

Bildiğim ve öğrendiğim en güzel öykü.
Bildiğin en mutlu öykü.
Ve sen şu an bu satırları okurken o kentin en güzel yerinde olduğunu hissedeceksin.
Tarihinde hiçbir günah olmayan bu kentteyiz şimdi.
Durduğumuz yerler birkaç sokak ötede birbirlerinden.
Bütün ışıklarını toplasam bir bakışın etmez dünyanın en güzel bu kentinin!
Mars’ta da bulamazlar, boşuna arıyorlar.
Dünyanın en güzel kentisin sen.
En güzel köyü.
En güzel rüzgar saçlarından esiyor..
Bakışında yeşeriyor bütün topraklar.
Suyu sütün.
Gökyüzüsü teninden ibaret.
Mavi.
Mavi.
Mavi.
Havası kokun, bu kentin.

-III-

İstanbul diyorsun.
İstanbul’da ölmek.
Sensizliğim.
Aşık olduğun aşkım.
Birbirimizin kuması.
Şimdi anlıyorum bu şehrin neden bu kadar yalnız olduğunu.
“Bu şehirde aşık olmayan, yaşadım demesin...”
Şimdi anlıyorum.
İstanbul’u.
Şimdi anlıyorum seni.
Bu yüzden bu kadar yalnızlık ve hüzün dolu bu kent.
Martıları suskun.
Simitleri tatsız.
Gemileri tayfasız İstanbul.
Sensiz İstanbul.
Yalnız...

İsimler arıyorum bu bize bu şehirde.
Tarifler, tanımlar...
Ve yakışıyor bize, bulduğum tüm anlamsız anlamlar;
Kimselerin anlamadığı, ulaşamadığı uzak anlamlar.
Seviyorum bunu;
Sadece ikimize ait, başkalarına anlamsız bize anlamlı anlamlar.
Bilinmesin hiçbir tarihte.
Hiçbir kimse.
Bilemesin hiçbir alim bile.
Sadece.
İkimiz.
Mavi.
Ve.
Mavi.