Mektuplar-5 29/11/2005 Şiiri - Mahzun Doğa

-I-

“O yüzden gömülmenin tam vakti simdi....! ”

İlk bu mısra düştü mektubuma;
ruhundaki yaralardan türemiş.
gün boyu sırtımda taşıdığım duvarlarının altında,
sana koşarken karşılaştığım,
ruhumu parçalayan bir mısra.
Daha da ağırlaştı duvarların bugün.
Vahşi zamana bir asır daha devrettim sana ait zamanımdan.
Bana düşen zamanını aradım yine.
İkimizin kayıp parçalarından buldum...

-II-

“Carek were, carek bêje...”
Bugün de her şey bir defa.
Her şey ilk defa.
Karşılıksız ve tek defa.
Ve artık
O kadar çok sen’sin ki sen.

Gittikçe sana acıkıyor seni buluşum.
Uzuyor çaresizliğim, yalnızlığındaki ben’le tanıştıkça.
Seni özlüyorum yaşadığım bütün özlemlerden çok,
düşlediğim tüm gülüşlerden çok.

Gözyaşlarıyla boyanmış maviler’inde düşünüyorum.
Terkedilişlerini terkediyorum birer birer.
Yıkıntılığımın üstüne alıyorum yıkıntılarını.
Ve maviye boyuyorum tüm bakışlarımızı...

-III-

“Hatirliyorsan eger,
Sen ol beni bulan,
beni bana hatirlatan....
Bir tek sen söyle ismimi
Ve isit sesinle yüregimi
Sonra doldur varliginla benligimi
Ve al icimden sensizligimi...”

Hatırladım,
Buldum seni,
Seni hatırlatıyorum sana...
Mavi Kadın
Seni seviyorum
Benliğimi dolduruyorum varlığına.
Ve alıyorum içinden bensizliğini...

-IV-

Düşümde düşken,
Düşüne düştüm Mavi Kadın..

Ve artık
Hayatımdaki bütün noktaları seni sevmekten öncesine koyuyorum.
Sonrasına dogmatik bir aşk koyuyorum,
Son kelmise hiç olmayan.
İşlediğimiz günahları attık aklımızın önemsiz bir yerine.
Kuyular açtık ayrılıkta bizi aynı yere düşürecek.
Geç geldik,
Hızlı gidiyoruz.
Koşuyoruz sana Mavi Kadın.
Sana...