Mektuplar-37 (M.S.) 06/01/2006

Bilmediğimiz bir dile dökülüyoruz.
Susuyoruz ikimiz de.
Tıkanıyor bakmalarımızı.
İkimiz de susuyoruz.
Ne zaman yeltensek söylemeye,
kocaman bir noktaya dönüşüyor sesler.
Bilinmeyene karışıyor yazamadıklarımız.
Karmaşıyoruz.
Susuyoruz ikimiz de.
Susturuyor bizi olduğumuz yerler.

Büyü yapılamıyor hiçbir gerçeğe.
Kandırılamıyor zaman bir an bile.
Ne eksik ne de fazla çıkıyor hiçbir hesabı.
Değiştiremiyoruz değişemezliğimizi.
İkimiz de susturuluyoruz.
Ne gelebilmek bana,
ne de sana gidebilmek.
Yerinde sayıyor bütün koştuklarımız.
İkimiz de susmuş, susuyoruz.

Şeklini çizemiyoruz daha şekilsizliğimizin.
Ne kadar mavi karsak göğümüze,
oncası kararıveriyor yollarımız.
Gök mavi, uçanların.
Deniz mavi, yüzenlerin.
Mavi mavi düşünüyoruz biz, karada.
Ne yüzebiliyoruz,
ne de uçabiliyoruz oysa.
Ve en çok da biz akıllıyız!
Ne garip.

Yarının kaç ertesindeyiz.
Kaç duvar var aramızda.
Kaçı yıkılmaya ne zaman hazır.
Susuyoruz ikimiz de.
İkimiz de bilmiyoruz.
Sadece ikimiz biliyoruz.