Mektuplar-33 (M.S.) 02/01/2006

Bağırdıklarım.
Sana ulaşamayan seslerim.
Ayıklığımı sağır eden.
Beni pas tutan.
Tıkanıklığım.
Birbirimize düşmeyen şekiller.
Sadece ikimizin bildiği.
Sessizliğimiz.
En çok koştuğumuz.
En az ulaştığımız yer.
Çırpınışım.
Yoksulluğum.

Yine bitmeye başlıyor o ağır kelimelerim.
Altında sana koştuğum kıyamet alfabesi.
Ezberimde seni bilmiş her şey.
Seni gösteren harf saltanatı yetmiyor artık kendisine.
Sana yine sarılmak gerek.
Konuştuklarımız kaç sarılış ediyor.
Sana yine dokunmak gerek.
Kaç kelime bir dokunuşunun ediyor.
Ey sevgili sevgili.
Ah yâr.
Özlemin aslı.
Diri canım.
Uzak.
Yâr.

Üzerine binlerce kez seni yazdığım sözler ne güçsüz.
Ne acizler ki bil;
seni anlatmaya sözler kısık kalıyor.
Bağırmak düşüyor bana bir tek kalan.
Ki o da yetişemiyorlar sana.
Sessizliğimiz.
Sensizliklerimiz.
Kahır yırtığı yerlerimiz.
Sevimli sevgilim.
En değerli yerim.
Kıyametim.

Sözlerden yıkıldım artık.
Bu zavallı hecelerden.
Asla seni anlatamamış o şekillerden döküldüm.
Seni haketmeyen bu akılsız seslerden.
Anlatımsızlıklardan.
Anlat.
Sen anlat.
Ne yapmalı ki seni anlatsın.
Öğret.
Ne yapmalı beni anlatmaya.
Bu düğmeler kapatmıyor anlattığım yerlerini.
Anlatamıyor anlayabildiklerimizi.
Bu harfler yalan.
Seni anlatamıyor seni anlatan anlamalar.
Bu diller sahte.
Bu sesler.
Saf değil.
Melekesiz.
Şeytansı.

Hadi anlat.
Anlat.
Burdan sana nasıl sarılabilmeli.
Burdan nasıl öpmeli seni ıslak.
Nasıl dokunmalı ürpererek.
Sana nasıl ağırlamalı kendimi.
Hadi anlat.
Sözsüz anlat.
Harfsiz.
Alfabesiz.
Sarıl bana ordan.
Bakışlarıma çarptır gözlerini.
Bana anlatmayı anlat.
Hadi.
Anlat.
Beni koklamayı anlat.
Anlatmadan beni sevmeyi anlat.
Beni sevmeyi anlat anlatmadan.