Mektuplar-28 (M.S.) 28/12/2005

Özgür bebeler çiziyorum rahmine.
Tenine mavi bir ülke ektim.
Yüzünde yüzyıllık gülüşlerim.
Yakılmış köydün.
Koca bir ülkesin şimdi.
Anneliksin.
Tarihsin sen.
Seni sevmek adalet,
yerin en duru kıtası.
Seni özlemek felaket,
yerin en yapıcı depremi.

Düşünmeyi yeniden öğrendim seninle.
Nuh yeniden aldı beni.
Yeniden doğurdu beni babam.
Adam olmayı öğrendim kadınlığında.
Senden sonra yine ben oldum;
baştan başa sen.
Nefeslerim daha uzun.
Adımlarım daha derin yüzüyor şimdi.

Gidemeyeceğimiz yerdeyiz şimdi.
Döndüğümüzde bulunamayacağımız yer.
Ne olduğumuz yerdeyiz.
Unutulduğumuz yer burası.
Hiç kimsemizin gitmeye akıl bulamadığı bir delilik.
Yıkıntılar içinde direnç burası.
Burası kıyamet.
İki ölüm arası.
Yaşamın tam ortası.
Düşmesini bilemez kimse oraya.
Sadece biz düşüyoruz.
Bilmesini bilemez kimse orayı.
Sadece ikimiz biliyoruz.

Gittikçe büyüyor aramızdaki kısalar.
Gittikçe kısalıyor aramızdaki büyükler.
Dokunmamıza engel her şey…
Kalmıyor.
Yapışıyor dilimiz birbirimizin sesine.
Rahminde çizili bebeler uyanmakta.
Paramparça şimdi bizi tutan kozalar.
Gülmekteyiz ağlamakta.
Yaşamaktayız ölmekte.
Sönmekteyiz yanmanın en derininde.

Bitmekteyiz yalnızlığa kadın.
Birbirimize itilmekteyiz.
Çekmekte biri beni sana,
Seni bana kaçırmakta birileri.
Alınmaktayız dünyanın bozuk karnından.

Yüklen artık.
Yüklen oyuncak eşyalarını.
Adresini fırlat bilinmeyene.
Odanı terk et.
Yak çatıları.
Sularını kes o susuzluğun.
Kır git kimsesizliğimizi.
Yüklen.
Sırtlan kalbini.
Ve de birkaç damla akıl.
Delile hepimizi.
Kaçırt akılsızlığımızı.
Yüklen.
Kibritleri yak.
Sigaralarını söndür.
Başla düşmeye yola.
Yolun ortasından yürüyorum sana.
Yüklen beni.
Hadi başla.
koş.