Mektuplar-27 (M.S.) 27/12/2005

Kıyamet dindi.
Gerçeklerin yüzü kızarmış.
Utanıyor zaman.
Yüzümüze bakamıyor yüzsüz hayat.
Kaçıp gizlenmiş bir yerlere İstanbul.
Utanası tutmuş ilk defa.
Ve kırılmış şimdi bizi bilen tüm eşyalar.
Adımlarını bilen yerler buz tutmuş.
Gidişine ters dönmüş her şey.

Gülüyoruz.
Kalışıma kahkahalar sıralıyoruz.
Gittin.
“Gittin” demeyeceğim.
Gittin.
“Ardında koca bir kimsesizlik bıraktın” demeyeceğim.
Ardında koca bir kimsesizlik bıraktın.
Yalan dünyanın en büyük yalancılarıyız işte.
Hiç kimseye “O “gitti” demeyeceğim.
O gitti...

Gittin.
Bakışlarım yırtılıyor.
Dudaklarım paramparça
Ellerim un ufak.
Kalbim çıldırmış.
Sen gitmişsin.
Hepçe batmışız yokluğuna.
Ciğerlerimizde su kalmadı mavi kadın,
kalmadı.
Bütün denizleri kurudu martıların.
Kaplumbağalar uçamıyor.
Sabır oyalıyor bizi.
Bize göre değil beklemek.
Dön gel kadın.
Dön gel.
Durma ne olursun.
Dön gel.
Gel.
Gel.
Ge.
g.
...

Hatırlanıp yakan ne çok an döktün geçtiğin yerlere.
Hiçbir yere bakılmıyor.
Hiçbir yerde durulmuyor.
Nesneler yarım.
Her şey felaket olmuş.
İstanbul hasta.
Beyoğlu ölüyor.
Odamızda zehirli bir ölüm var.

Asırlarca seni ölmeliyim
Çağlarca sarılmalıyız.
Hiç gelmemiş gibi kalmamalıyız.
Doymalı sana.
Seni çoğalmalı.
Seni daha çok olmalı.
Dön gel.
Gitme.
Dur.
Kal.
Götür beni.
Al.
Götür beni de.
Gitmediğin yere.