Mektuplar-26 20/12/2005 Şiiri - Mahzun Doğa

Düşüyor içime yine, ağır bir sensizlik.
Ne çok yakınsa da yolun.
Eskimemiş bir sensizlik gibiyim şimdi.
İçim acıyor yine.
Kurutulmuş bir ayrılık gibiyim.
Çok öncesindeymişim gibi sana.
Karanlıkken bütün çağlar.
Buzulları erimemiş daha yerin.
Yaratılmamışız gibi henüz.
Kazınıyor yine biryerlerimde yokluğun.
Seni doymam gerek şimdi.
Yokluğunu ölmekte gibiyim.
Adımın senden öncesi.
Tarihin başlamadan öncesi yani.
Yangınım bir yerlerinde senin.
Sönen tek şey buluşmamız oluyor yine.
İkimiz de yok gibiyiz daha.
Olmamışız sanki.
Biryerlerime yağıyor kuru kızgın yalnızlık.
Darılmaktayız yine bizi saklayan zamana.
ikimiz de ne bilmediğimizi biliyoruz sadece.
Kararmakta bütün yolları geniş zamanın.
Sıkılmaktayım kendi içimizde biryerlerde.

Yarına gitmiş biryerlerim.
Seninle kaldığımız odadayım sanki.
Gitmiş gibisin.
Ardında garip bir ölüm bırakıp, gitmiş gibisin.
Bütün İstanbul ölü yine.
Bütün ayrılıkları içime yığılmış sanki.
Gelmeden gitmiş gibisin.
Sana dokunduğum an,
gitmiş gibisin gelmeden.
Biryerlerindeyim yine bilmediğin.
Sadece ikimizin bildiği bir yoklukta.
Alışılamayacak gibi gidişlerin.
Bütün kelimelerim ıslak.
İstanbul yıkılmış yine.
Oturduğumuz yerler dağılmış.
Sarıldığımız elbiselerimiz yırtılmış.
Sürekli biletleniyoruz gidişlere sanki.
Biryerlerine düşmüşüm sanırım yine sensizliğin.
Göremediğimiz kadar kalabalık.

Ağlamak gibisin.
Durmadan kırılmak gibiyiz yollara.
İstanbul İstanbul değil gibi!
Değil!
Değil! !
Değil! ! !
Burda değil gibisin.
Sana sarılmak gibi durmuyor zaman.
Kokunun biryerlerine düşmüş gibiyim.
Boğazımda beni özleyişlerin.
Alışamamışlığımız gibi durduğum yer.
Bedenim dökülmüş gibi teninsizliğe.
Ölmüş gibiyim bebeğim.
Kalmamış gibiyim.
Dağılmak üzereyiz yine sanki zamana.
Dokunduğumuz bütün adımlar yıkılıyor sanki.
Çocukluğumuz oyunsuzluk kalıyor sanki.
Gitmiş gibisin İstanbul’dan.