Mektuplar-22 16/12/2005 Şiiri - Mahzun Doğa

Yorgunum.
Özlemini yorulmaktan yoruldum.
Özlemin.
Yanaklarıma döşenmiş mayınlar gibi.
Her an içimde bölünen binlerce atom.
Ağlayan milyonlarca çocuk.
Bir afet özlemin.

Hiçbir gecesinde olmadın daha ömrümün.
Hiçbir sabahında gülüşün yok.
Ellerin,
kokun,
nefesin...
hiçbir dokunuşun yok daha.
Onca asırlar içinde.
Bir tek anı bile yok dokunuşmamızın.

Gel artık.
Tenime uzan.
Uzadığı yeter bu kadar bu ayyaş sensizliğin.
Ört şu kahrolası yalnızlığı.
Seni ölmek istiyorum artık.
Yokluğunda yaşamak yeter bu kadar.
Bu kadar ayrılık.
Adem’den çok ayrıldım.
Havva’dan çok uzaklardasın.
Uzadığı yeter bu kovuluşun.
Gel ört şu damlayan yerlerimi.
Kapat şu kahrolası hasret yolunu.

Ne kadar çağırsam da gelemezsin,
biliyorum.
Ne kadar gelsen,
yetişemezsin şimdi.
İkimiz de orda yürüyoruz.
Başkalarının çizdiği yolda.
İkimiz de yorgunuz.
İkimizde de kıyamete kıyamet var.
Ne kadar çağırsan da kendini bana,
Gelemezsin,
biliyorum.
Ne kadar açık olsa da yalnızlığımızın üstü.
Ne çok yağsa da üstümüze yağma gülüşler.
Gelemezsin,
biliyoruz.
“Sadece ikimiz biliyoruz.”

Beklemek kalıyor bize düşen.
Asırlık duraklardan asırlık duraklara.
Koşarak beklemek.
Bir tek bize ait olamıyor hiçbir resmimiz.
Kimse kimseye ait olamıyor ikimiz kadar.
Ve bekliyoruz.
Kıyameti beklemek kalıyor bize.

Bekliyorum.
Yorgun.
Yaşamın bana ait en güzel yerinde.
Ruhumun en pak elbiselerini giyinip,
bekliyorum.
Dilimde ilk sesim.
Yanağımda birkaç mavi gülüşün.
Bakışlarımda gözlerin.
Bekliyorum seni.
Yorgun.
Geldiğinde bütün kıyametler kopacak.
Evreni mavi bir toz bulutu kaplayacak.
Ve herkes kalmayacak.
Sadece ikimiz.
İlk dünya.
İlk aşk.
İlk buluşma.
Ben ve sen.
Sadece ikimiz bileceğiz.