Mektuplar-20 14/12/2005 Şiiri - Mahzun Doğa

Neydik biz.
Kimimiz vardı bizi bize hatırlatan.
Kimdik.
Neyimiz vardı kim olduğumuzu gösteren.
Eksikken eksiltilmiş,
azken azaltılmış bir şeydik.
Tamamlanmayı bekleyen,
çoğalmayı umutlayan adımlarımızla.
Son defa düşmeyi bekledik asırlarca.
Bizi bilen sadece biz.
Sadece ikimiz biliyorduk.
Ve ikimiz de bilmiyorduk ikimizin ikimiz olduğunu.

Nerdeydik.
Neremiz vardı bize bizi gösteren.
Kimindik.
Kimimiz vardı bizi kendisinde barındıran.
Sadece ikimiz barındırıyorduk.

Biliştiğimiz yer.
Cehennemin ortasındaki cennet.
Biz varız orda.
Yığıldık birbirimizin yalnızlığına.
Mavi elbiselerimizi giydik.
Ve karışıyoruz şimdi birbirimizin kim? ’ine.
Ve iyi biliyoruz birbirimizin neyi? olduğumuzu.
Sadece ikimiz biliyoruz.
Bütün korkularımızı birbirimizin cesaretinde yargıladık.
Cevaplar sardık asırlık sorularımıza.
Yakalayıp indirdik bedenlerimizden dokunulmazlığımızı.
Seni sundum kendime.
Sen beni.
Kayıpsız gidiyoruz kayıplarımızı bulmaya.
Bulduklarımız şimdi yaşadıklarımız.
Koşuyoruz.
Her adımı bir diğerinden uzunca.
Biri diğerinden ağır ve asil.

Kutsal yerlerimizi keşfettik.
Emeğini soluyoruz sevginin.
En cazip yerlerindeyiz birbirimizin.
Dokunulmamış.
Kirlenmemiş.
En mahrem yerlerinde uyuyoruz şimdi birbirimizin.

Büyüdük.
Kocaman oluyoruz.
Ve sadece ikimiz biliyoruz.
Buluştuk.
Soyunduk.
Sadece ikimiz görüyoruz.
Sadece ikimiz biliyoruz.

Yaşadıklarımız asır.
Şimdimiz ebediyet.
Yarın sadece gün.
Kısa bir zaman sadece;
Bize değince o zaman asır olacak.
Sadece ikimiz biliyoruz.