Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Pişmanmısın diye soracak olursan, seni sevmekten hiç pişman olmadım.sevdiğim
GERÇEKTEN HARİKA BİR MEKTUP SEVDİĞNDEN ASLA PİŞMAN OLAMIYOR İNSAN
HELEDE ÇOK SEVDİYSE KUTLARIM SENİ LEYLA HANIM TAM PUAN***10SEVGİLERİMLE:-)
Leyla hanım,,,
Bu çalışmada birincisini aratmayacak duygu güzellikleri barındımakta.......
Saygıyla
Pişmanmısın diye soracak olursan, seni sevmekten hiç pişman olmadım.sevdiğim...
Duygusal hüzünlü anlatım güzeldi,yüreğine sağlık,tam puanımla kutlarım,tebrikler
Sevgili leyla hüzünlenerek okuduğum içimde yara gibi bir mektuptu kendimi bulduğum. Şairlik bu olsa gerek başkalarının duygularına rehber olabilmek. Kutluyorum gül yeğini. Başarılar saygıdeğer arkadaşım.
Seni sevmek! ! !
Öyle büyülü bir andı ki seni ilk görüşüm bir ışık yansımıştı yüreğime hayallerin gerçeklesmesi gibi adını koyamamıştım uzun süre hissettiklerimin.Kapımı her an çalacak beklenen biriymişsin gibi, yüreğimin kapılarını sonuna kadar açıvermiştim sana.Ne kendimi tanıyabiliyordum,nede hissettiklerimi isimlendirebiliyordum..
Leyla Hanım!
Yine harikulade paylaşım yazdıran yüreği yaz kali yürekten kutlarım muhabbetle
sevda başka bir şey
tam puan kabul buyurun
Elize ve yüreğinize sağlık Leyla Hanım
Mektupların da şirlerin kadar, yüreğin kadar güzel..ilkini de okumaktan büyük haz almıştım, bu da çook güzel; anlatımın, ifade tarzın çok etkileyici ve duygusal.
Sevgiler gönlünde hakettiği yeri bulsun, hüzün ve pişmanlıklar senden daima uzak olsun arkadaşım.
Gönülden tebrikler.
Duygulu ve hüzünlü bir çalışma.Kutluyorum yüreği.Bana DÖNGÜ şiirimi hatırlattınız:)
''Cesaretsizdim..
Kırılgan ve yorgun
Acılardan geçtim ben
Dikenli tarlalardan
Gülistanlar gördüm
...Çok uzaklardan
Bir an bile ah etmedim
Sevdadan, yaralardan...
Bilirim hepsi gelir,
...Hepsi Yaradan’dan... '' Ali ÖZKAN
Aşk-ı Memnunun ikinci perdesini de keyifle okuduk.kaleminize sağlık hocam.saygılarımla
Cok kiymetli sairem.
Bu ikinci mektupta gercekten olmus..
KALEMINIZI emeginizi ve sahsinizi muhabbetle selamliyor, saygilar sunuyor, RABBIME emanet ediyorum. Selam ve dualarla....
Bu şiir ile ilgili 79 tane yorum bulunmakta