Mektuplar-17 11/12/2005 Şiiri - Mahzun Doğa

Uyuyorsun.
Ömrümün en uzun uykusundayım sanki.
Uyuyorsun.
Yüzlerce bebecik uyuyor yüzünde.
Başucunda binlerce melek,
uyumayı öğreniyorlar senden.
Ve binlerce melek daha;
tüm nesneleri sessiz kılan,
susturmuş;
düşmesin diye bu anına hiçbir ses.
Güzelliğine dokunmasın diye uyanmak.

Kadınım.
Uyuyorsun.
İçinde sıkışmış özlemlerim çıkıyor bana doğru.
Ve uyandın.
Gitti bütün melekler.
Bütün bebeler ağlıyor şimdi.
Uyandın.
Sana döndü bana birikmiş özlemlerin sana ait zamanları.
Bana “günaydın güzelim” diyeceksin şimdi
Günaydın KADINIM.