Tam da alışıyorken yaşamaya her seferinde
tam da oluyorken
beni bıraktırıp götürüyor
istila ediyor seni o işgal ülke
Çekilip alınıyor yastığımdan başın
bir hayatın en paylaşılabilinen içindeyken
bütün bir ömrün en dolgun buluşmasındayken
götürüyorlar bütün özlemlerini emanetime terkedip
o çaresiz bakışlarındaki imdatla
canımı asfalt yerine döküp
gidiyorsun beni
bu soğuk yeryüzünde
Kalıyorum ben de böyle işte
ta ki
bir daha beni bırakmandan bir kaç öncesine kadar
ve sonra yine üşüyor o yer
tam da alışıyorken
Kayıt Tarihi : 21.4.2006 02:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!