Mektuplar-12 06/12/2005 Şiiri - Mahzun Doğa

Zamanın yıllanmış yerlerinden çıkıp gelen ağu yüklü nefesten hasretin.
Öldürgen.
Tarihi belli olunca vuslatın,
daha bir çektiriyor kendisini o nefesler.

Dingin durduğumuz sessizliğimizde,
ne çok hırçınlaşıyor içimizdeki çocuklar.

Martı ve feribot sesleri geliyor dışardan.
Onlar da katılıyorlar beni öldürmeye.
Ve seni yaşamaya sadece kendimi katabiliyorum.
Yeniyor varlığımı yokluğun.
Doğanın büyük çelişkisi.
“Yok”un “var”ı bitirebilmesi.
Aşkın paradoksu.
Biz ve başkası.

En çok “biz” kokan “biz”iz biz.
Ne çok birbirimiz kokuyoruz.
Ne çok özlem kokuyor uykusuzluğumuz.
Kimin içine sığabilirdik bu kadar.
Kimi sığdırabilirdik.
Kim sığdırabilirdi.
Hiç kimse!

Doğumsal bir ölüm birbirimize doğuşumuz.
Miş’li sevmiş zamanlarda değiliz artık.
Zaman, şimdiki zaman.
Ve hikaye geniş gelecek uzun bitmeyen zaman olacak...