Mektuplar-1 25/11/2005 Şiiri - Mahzun Doğa

Sana ilk mektubum bu.
Hoş geldin.
İçimdeki çocuğun ülkesini keşfetmişçesine -özenle- hoş geldin.
Zamanın dost olduğu bir zamansın sen.
İlk doğum sancım anında, acı çekerek, beni yaşatacak ilk havayı solar gibi, hoş geldin.
Her gidişinde yağan yağmur, İstanbul’da gelişine yağıyor bu sefer.
Ve bütün güzel aşkları içime yığılıyor bu kentin, seninle.
Gecikmiş bir koşususun.
Ertelenmiş-saklanmış bir sevginin kokususun.
Gülmeye dair ne varsa, sevince dair ne kadar şey varsa, gülüşünde toplanmış sanki.
Aradan geçen bu koskoca beş güne ne asırlar sığdırdım içime.
Kayıp yerlerimi buldum.
Yalnızlığınla buluştu yalnızlığım.
İki atom, iki denklem.
Birleşince körebe oyunu, çözülünce oyuncak bir bebek oluverdiler.
Ezan sesi sesinle birleşti ilk defa.
Martıların eşlik etti şafağıma.
Seyre durdum seni seyreder gibi, şu koca İstanbul’a!
Ciğerlerimi onlarca parçaya bölüp gülüşüne astım.
Ve gırtlağım yırtılırcasına, dağılırcasına “Hoş geldin” dedim.
Tüm bildiklerimi hatırladım.
Ve bildiğim en güzel şey sendin.
Sen!

Biliyorum artık.
Kim olduğunu.
Boşluğa şiir asmak yok artık.
Sessiz kelimeler yazmak, sensiz şiirler yazmak...
Yok artık.

Ne kadar bütünse üzerimizde yerlerimiz, o kadar bütüncedir şimdi ikimizin bileşeni.
Bir anafor balığı gibi yorgun ve çevik, bir anafor gibi inatçı içimizdeki çocukluk.
Hoş geldin anafor balığı.
İçimin temiz yerleri yorgun.
Seni bekliyordu uzuncadır.
Hoş geldin.
Gitmek yok!