Mektup ve Yılan (!)

hani eskiden mektup yazardık
hoş beşten sonra
selam eder
hal hatır sorardık
ve
hasret kokardı
her satırı
gönderenin adı yazmazdı bile
“er mektubu görülmüştür”
tüm hasretini sığdırırdı iki kelimeye
anasının ak sütü gibi bembeyaz sayfalarına
yapraklarını dökerdi akasyalar…
.
görünce tanırdı er mektubu…..
açtı mı zarfını mektubun
gül kurusu akşamlarda
kokusunu alırdı oğlunun
ve koynunda saklardı
özledikçe okur
duyardı kokusunu…
ve yüreğinden bir parça kopardı
her kelimede
yazdığı cevapta
sonrası malum
“kestane kebap
acele cevap”
.
bayramlarda kartpostal seçerdik
en güzelinden
duygularımızı saklardık içine
ve
saklanırdı tüm zamanlar
odamızın sultan köşelerini süslerdi
her biri ayrı bir anı
ayrı bir hayâl her biri …
.
kayıp bir hazinenin kapısı aralamaktı
zarfı açmak
ve kurşun gibi işlerdi yüreğimize her kelime
kahır mektuplarında
dokuz canlıydık
okudukça vurulur
vuruldukça okurduk
gül kurusu akşamlarda
gecenin mavisine katardık
gözyaşlarımızı…
.
adresimiz vardı
gurbet mahallesi
hasret caddesi
umut apartmanı
no 1
.
bir umut
bir müjdeciydi postacı
yolları gözlenir
beklenirdi
alacaklı gibi çalmazdı kapıyı
.
sonra bir şeyler oldu
sesini duyar olduk
hasretliklerin
çevirmeli telefon ahizelerinden
artık
telgrafın tellerine konmaz oldu kuşlar
.
sonra cebimize girdi telefonlar
bir yılan gibi çöreklendi
koynumuza
soğuk mu
soğuk
.
yazmayı unuttuk
hatta Türkçeyi
işaretlerle anlaşıyoruz artık
içi boş
anlamsız kelimeler
dokunmadan geçiyor kurşunlar
yüreğimize…
.
kavgalarımızı
vefasızlık katarlarıyla
sanal alemlere taşıdık
ve tüm trenlerimiz raydan çıktı
duygularımız kan_revan…
.
şimdi her çocuğun elinde
bir mektup(!)
ne giz kaldı
ne sır
duygularımızı bir pula satıp
kılıf aldık yılanlara
artık herkes bir numara
herkes bir isim
düşünmeye
umut etmeye bile zaman yok şimdi
anında….
ne kestane kaldı
ne kebap
.
eeh teknoloji güzel amma
hani diyorum ki
bir mektup yazsan
iki satır da olsa
gözlerim dolu dolu okusam
tüm anıları yaşatsan
ve
şu yılanı koynundan atsan
.
ne dersin
çok mu zor
yüreğinden koparsan kelimeleri
koyup içine
bir mektup atsan...
Muharrem Çetinkaya