Mektup şiir... Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Sen ıslak kaldırımlarda yürüyorsun
Sene bin-dokuzyüz-sekseniki
Pariste soğuk bir gün
Ben de sana sezdirmeden,peşinden,
Takip ediyorum seni...belki de farkındasın,
Yoksa çok önceleri mi yaşamıştık?
Her şeyi birbirine karıştırdığım saatlerdeyim yine
Burnumda tütüyorsun...
Hatıralar da kış üşümelerinin kurbanı oldu
Kendi kendime konuşuyorum
Ne işin var diyorum? Pariste,
İstanbulun suyu mu çıktı? neyse
Yürüyeceksek el ele önce,Bostancı sahilinden başlayıp,
Taa aşağılara kadar,sahil boyu,yürüyelim diyorsun...
Köprüye gelince üç kere sen üç kere ben,
Seni seviyorum demelerin,andı.
Biliyorum ayakların hiç ısınmaz her zaman,
Buz gibilerdir
O güvercin ayakların.
Yün çoraplar giyerdin eskiden yine giymelisin...
Bencillik olacak da üşüsen de örtme ki,
Savrulsun tipili havalarda, rüzgarda saçların...
Hayır hayır kıyamam sana ben, hayal ederim seni,
Uzat ellerini...
Üşümüştür onlarda bilirim, kül kedim benim..
Yine eskilere dönüyorum,bana ellerinle ördüğün,
Kapişonlu hırkayı giydiriyorsun,ilk oturduğumuz cafede,ki
Hani zula da ki kanepede, ısınıyor içim...
Can içim,
Niye özlüyorum ki o günleri? sen de özlüyormusun?
Tutturdun okul,okul diye,
Yabancı dil diye,eminim çok zor oluyordur.
Sen oralarda yapamazsın,dön gel diyeceğim de,
Sen dönmezsin, ben de yazık olur diyorum onca emeğe
Her sabah,her Allahın günü,çevirip başımı gökyüzüne,
Kuşlara sesleniyorum selam götürün diyorum sevdiğime...
Annem, senin için sevdiğin erzakları hazırladı,
Çekmecede de, anı defterini unutmuşsun nasılsa?
Aşkımızın başı için, yemin ederim bir satırını dahi okumadım.
Canım çok özledim seni.

Burada havalar çok güzel gidiyor,mevsim normallerinden,
Daha da sıcak ama,belli olmaz,
Bir ihtimal belki iki günlüğüne gelebilirim
Erkekler ağlamaz diyenler yalan söylüyor...
Kalbimde ki özlemin, geceleri uykularımdan sıçratıyor,
Bir süre kendime gelemiyorum,boğazıma takılan hıçkırıkla,
Raşeler içinde, uzun bir süre ağlıyorum...
Nedenli nedensiz...
Seni seviyorum çok çok özledim,
Hayalimde kucaklayarak,öpüyorum ıslak saçlarından...
Lavanta kokulu İstanbulum benim,Ezgim.
Yağmur suyu saçlara iyi gelir diyip,
Şemsiyesiz gezdiğin günler de ki gibi,
El ele Pangaltıya doğru yürüyoruz...
Hafif hafif çiseliyor yağmur şimdi...
Kıskanç bakışlarını çivileyip gözlerime,
Kimdi kimdi?
Diyerek ısrarlı soruşun sonra yalvarışların,pes edişin,
İçime herşey dert oluyor...
Seni tanıdıktan sonra mümkün mü can içim?

10-Şubat-2009-/Ankara