Mektup(şiir değil) 10 Şiiri - Oktay Baykurt

yeni geldim...sana adım attım...varmadım...kalmadım da...ama eve yeni geldim...

sana yazmanın verdiği hazzın yanında yatağıma kavuşmak vız gelir biliyor musun...güvercin olur sözler ve haberci kılığına girer özlem...okunmak için dizilir sözlerim gözlerinin doğrultusuna...

okumak için çok bekledin gördüklerini...bilmek için duymalar yetmedi belkide...kemale eren bir şeyler vardı lakin...yeri geldiğinde susturan yeri geldiğinde gülümseten bir şeyler vardı perdelerimizin arkasında buluşan...

hani yeni dillenirya çocuk...eşyaları bütünleyemez,parçaları birleştiremez ya...aynı öyleyim şimdi...şaşkın dünya karşımda...oysa ben şaşkınım dünyaya...yaşattığına baksana bir bana...ne yaptıysa yaptı seni koydu hiç bir şeye gebe kalmayan hayatıma...

memnun musun diye hiç sormadım kendime...insan bir ben ne yapıyorum der değil mi? ...ne alıyorum ne veriyorum der...ama yok...durmakda kendime ilerlemekte... kalması gerekenler hep aynı yerde...aynı yürekte...kağnı kendin,yol kendin,harar kendin...çek çekebildiğince...yarin gözleri öğendire...gülme...

...

canısım...benim yürek faciam...

böyle bir girişten sonra sana anlatacaklarım,organlarımın ayrılmazlığı kadar önemli ve bir o kadarda iki insan arasında olup biten diğer insanların ütopik görecekleri duyusuz ama dokunulmaz bir duygu selidir...

sen ki,paylaşılansın her akşam...sen ki sevenlerine kavuşansın ummadan...senki gülümseyerek evini donatan...

ve ben...aynı şeyleri yapan,yaşatan...

çok sevdiğim bir kitapta okuduğum cümleler gibi unutmak istemiyorum seni...seni yaşamak nerdedir onuda bilemiyorum...gözlerin desem değil; güzelliğin desem,hayır o da değil...nerdedir bu seni yaşamak...hiç gördünmü beni oralarda bir yerlerde....oralar neresiyse bana da söyle...))

bu ikimizin camiası aslında...ikimiz ama iki yüreklilik için dostluğun arkasında saf tutan ödünç bir kavuşma...sahi...sana binlerce kez sorsam bıkmam biliyormusun,ben senin için neyim,nasıl biriyim diye...ve her defasında seni kızdırıp alınganlık yapıp seni kırmaktan...camia işte...yenmek ve yenilmek yerine; dinlemek ve anlamak var...ne şans değil mi...geç öğrendim değerliliği bilmeyi...