Sevgili Aynur,
İki telefon konuşmamız arasından aylar da geçse yalnızca bir virgül duraksatması kadar geliyor bana. İkinci ötüşünün başında, birincisinin sonundaki aynı notayla ötmeye devam eden adını bilmediğim bahar kuşlarını çağrıştırıyor telefon söyleşilerimizin kaldığı yerden sürüp gitmesi. Hiç bir gün geçmemiş duygusuna kapılmamın anlık yaşama sevincimi artırdığını söyleyebilirim.
Hadi sen de sevin, varlığınla başka şehirdeki dostunu nasıl da mutlu ediyorsun. Şu andan itibaren kendine verdiğin değer ibresini yukarı çekebilirsin. İşaret parmağına kondurduğum bu hak, çiçeklerden daha makbul bir minik armağanım olsun sana. Hakkında söyleyeceklerimi kadın dostum oluşunun sansürlemesi ilkellik olur. Bu gerekçeyle şunu da anlatmak istiyorum. (Şimdi bir alt paragrafa geçerken çehrene düşen gülümsemeyi görüyor gibiyim.)
Telefonda sesini duyduğumda, soğuk günde yeni yakılan sobanın çıtırtılar eşliğinde odayı hemen ısıtıvermesinin keyfini duyuyorum. Söyleşirken huy edindiğin, konuşma aralarına kendiliğinden serpişen zarifçe terbiye edilmiş gülüşlerin sana çok yakıştığını özellikle belirtmeliyim. Senin gülüşlerin, edebî birikimlerini besleyen gözlem yeteneğinin zafere erişme çığlığı gibi geliyor bana. Son zamanlardaki kederli hâlime rağmen, konuşmalarımızda iki gülüş arasında zaman uzadığında, şimdi gülmesinin zamanı diye muziplik tuzakları kurduğum da oluyor, fark ediyor musun bilmem?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta