Günaydın… Veya iyi akşamlar… Veya iyi geceler… Bilmiyorum hangi vakitte okuyorsun bu yazdıklarımı, günün hangi saati buluştuk bu satırlarda bilmiyorum. Ama buluştuk. Şu an buluştuğumuza göre vaktin bir önemi yok ama hayli dar olduğu kesin. İster sabahın ilk ışıkları olsun ister günün gündüze veda ettiği bir akşamüstü, isterse ta uzakta yanıp sönen sinyal ışıklarında birbirimizi yakalamaya çalıştığımız bir gece yarısı… Vaktin bir anlamı yok, buluştuk ve dar vakitteyiz.
Adettendir, sorayım; “Nasılsın”… “İyiyim” dediğini duyar gibiyim… Beni sorarsan, “iyiyim” ben de. Dedim ya, vakit dar… Şimdi sana uzun uzadıya ne kadar iyi olmadığımı anlatmaya yetmeyecek kadar dar hem de…
Sana “Bu yıl benim için an itibarıyla bitti” dedim ve o yılı bitirdim. Ömrümün sonuna kadar asla unutmayacağım, başından sonuna her ânının, her anının hafızamda ve capcanlı kalacağı o yıl bitti… Çok şey öğrendim, çok şey öğrettin bana… Çok şey öğrettim sana… Bu iki cümlenin kesişim kümesinde buluştuğumuzda “Çok şey öğrendik biz” … Tıpkı şu an olduğu gibi, “hiç iyi değilim ulan” diye haykırmak isterken bile “iyiyim” demek mecburiyetinde olduğumuzu öğrendiğimiz gibi… Gecenin 00.00’ını, epeydir ihmal ettiğimiz gündüzün 09.17’sini, sabahın 05.04’ünü öğrendiğimiz gibi… Akşamüstünün 17.07’sini öğrendiğimiz gibi…
Gamzenin sadece gamze olmadığını öğrendik, şiirin sadece şiir olmadığını. Edebi eserlerimiz oldu ortak kaleme aldığımız. Benim başladığım, senin bitirdiğin müşterek kelimelerimiz. “Dönmeyeceğim” dediğimiz yollardan döndüğümüzü gördük, gitmeyeceğim dediğimiz yollara düştüğümüzü… Meyve suyunu açmadan çalkalamamız gerektiğini öğrendim ben, kendi adıma. Bu şehrin en güzel kahvesini senden başka biriyle içersem katran olacağını öğrendim. Sen; bu şehrin en işlek caddesinde, herkesçe görülebilen ama kimsenin fark etmediği bir gözlük çerçevesinin neon ışığında kendinin olduğunu biliyorsun artık. Gözlerinin “Cennet” olduğunu öğrendin… Ben senin gözlerinin cennet olduğunu, gözlerine ilk baktığım anda öğrendiğim bu yılı, ömrümün sonuna kadar unutamayacağımı öğrendim!
Sana bunları yazarken takvim 30.12; saat 14.10… Birazdan kalkıp yanına gelip sigara içeceğim. Cuma günün aslında saat 15:00’dan ibaret olduğunu öğrendik… Bu hiç azımsanmayacak bir bilgi bence.
Necip Fazıl’ın,
“Bakma saatine ikide birde!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta