Mektup I Şiiri - Burhan Kale

Emanet ehline verilir sanma,
Dünya ne haldedir sorma be usta…
Anlarsan büyük söz her lafa kanma,
Uğraşma kafanı yorma be usta…

İnanma sevginle taşıp dolana,
Kendini bulmadan seni buluna…
Dilin kemiği yok yalan dolana
Düşenin ardında durma be usta…

Tembel yaşar gider hazır mirasla…
Adamın hası var eğilmez asla,
Hiç korkma sırtını git ona yasla…
Sen de garip görüp vurma be usta…

Bunu oturttunuz bura ne diye,
Enayi kimseden almaz hediye…
Yetimin malını yemedi diye,
Diyardan diyara yorma be usta…

Başın zirvededir hedefin yüksek,
Bir devi devirir küçük bir tümsek…
Biraz önüne bak adım at tek tek,
Yaparsan gönül yap kırma be usta…

Gözünün önünde perdeler derken,
Hırsızı görmezsin malını yerken…
Geç yatsan da kalk n’olursun erken,
Her düşünü hayra yorma be usta…

Hep senden bilinir kurdun yediği,
Arkanda olanın sözü, dediği…
Neyine yetmiyor köyün hediği,
Şehirler kirlidir varma be usta…

Bilirim aslansın şanın da vardır
Fermanlar sendedir işte yıllardır,
Olur mu herkeste o duygu ardır,
Tilkiyle kümese girme be usta…

Bildiğin çoksa da her şey de değil,
Yetime sahip çık gözyaşını sil…
Sadece Allah’a secde et eğil,
Nefsinin ardında kalma be usta…

Gurbet bir başkadır bitmez yolları,
Hep boşluğu sarar soğuk kolları…
Rengini kaybetme beyaz, alları
Bırakıp morları alma be usta…

Selam sona kaldı sen de el oldun,
Ne desen alkışlar elleri buldun…
İnşallah Allah’ın aşkıyla doldun,
Desinlere namaz kılma be usta…