Mektup Şiiri - Fırat Yetiş

“Ve sen gittin..
Kaç sürgülü kapının ardında, bir yüreği esir bıraktığını düşünmeden”

Sevgilim diye başlıyordum yine satırlara ,
Son zamanlar da yaptığım tek doğru bu galiba ..
Oysa bildiğimiz bütün “Mektup”başlangıçları böyle başlamıyordu zannımca!
Ne diyordu Nazım !
“Herkese selam Sana hasret “
Bende ki sana hasret
Yine sana hasret
Kahretsin gene hasret !

Gönülsüz dökülüyordu cümleler ,
Bütün kelimeler anlatım bozukluğu imlasız,
Öksüz yetim gibiler ..
Bu yüzden, yazınca dilim,
Durunca, yüreğim üşüyordu
Nasılsın diye birileri sorsa!
Ellerim ayaz
yüreğimde fırtına
gözlerim yağmurlu
güneşini kaybetmiş dünya gibiyim işte..

Farkındasın değil mi ?
Beraber uyumuyoruz artık ..
Şimdi yokluğun dokunuyor bana.
Aynı yolların aynı şehirlerin insanı değiliz artık..
Hatta ayrı kader ve hayatların yolcusuyuz ..
abartıyorum, evet seni unutamıyorum !
Mevzu benlik değil , kendini bilmez gönlün vasiyeti..
Kim bilir ..
belki de gençliğimin esareti..
İtiraf etmeliyim ki korkuyorum..
Özlemin yakında öldürecek beni..

İnan deniyorum,
Rüyalar olmasa , uyumak unutmaya en iyi ilaç ,
Kitaplara veriyorum kendimi ,
Adına aşkına benzer cümleler geçmese , onların da Maşallahı var..
Sonra ,
Pencere manzarası da fena değil,
Arada gözüm beraber içtiğimiz kahve fincanlarına takılmasa..
Hadi diyorum müzik dinleyeyim,
Şarkıların da gözü kör olsun..
Ne desem bağışla !
Anlayacağın unutmayı başaramıyorum ..

Yokluğunu iki yalnızlıkla çarpıyorum...
yine bir sen etmiyor ..
Pencere kenarında ki koltukta oturuyorum..
Arada uyuya kalıyorum,
Bilki kimseler de örtmüyor artık üzerimi ..
Ne zaman kokunu özlesem ,
Şalına gidiyor ellerim ..
Üşüyorum..
Sende yoksun..
Göz saçaklarım da demliyorum söz yaşlarımı ..
En sevdiğin şarkın değerken kulaklarıma,
satırlarıma son veriyorum..

Bende ki sana hasret
Yine sana hasret
Kahretsin gene hasret !