Bunca yıl, bunca mevsim beklediklerim bunlarmıydı? Depremlerde kalmış kağıttan evler gibi yıkılmak mıydı tüm beklentilerimin, yangınlarımın ödülü?
Oysa ne hayaller kurmuştum! Hazanlarda dökülse de yapraklarım, başım dik beklemiştim seni. Demli çayım olmuştu hayallerin, her yudumda gözlerimi kapatım tebessüm ettiğim.
Bir ömür yaşadım sensiz, ki her saniyesi bir ömre bedeldi. Ve bir ömür sonra senli birkaç gün. Ki bin ömür olsa ne fayda sonu sensizlik olduktan sonra.
Bu yıkım çok ağır geldi bana.Küçüldüm, bir karınca kadar küçüldüm sonunda. Ki karıncanın bile yaşama arzusu, ümidi vardır. Ya benim neyim kaldı. Benim tüm varlığım, arzum, ümidim sendin. Ve gittin...
Ne sevdan anladı sevdamı, ne de sen anladın yangınlarımı...
Alanya,19/09/2001
Kara gözlüm bu ayrılık yetişir,
İki gözüm pınar oldu gel gayrı.
Elim değse akan sular tutuşur
İçim dışım yanar oldu gel gayrı.
Ayların sırtında yıllar taşındı,
Devamını Oku
İki gözüm pınar oldu gel gayrı.
Elim değse akan sular tutuşur
İçim dışım yanar oldu gel gayrı.
Ayların sırtında yıllar taşındı,
