Mektup Şiiri - Yahya Özcan

Birkaç satır yazmak istedim sana
Biliyorsun ilk sevdiğim
Ve sen yine son sessizliğim
Biliyorsun pek anlamam
Bahar yağmuruyla ıslanmış ılık sözlerden
Biliyorsun ben bilmem
Karmaşık oyunlarla kelimeleri karıştırmayı
Zaten pekte konuşmazdım
Sende biliyorsun
Susmaktı belki de en doğrusu
Hiç konuşmamak
Yelken açmak gözlerinin mavi sessizliğin de
Belki de hiç sarılmamak gerekiyordu
Umutların ihtişamlı gövdesine
Belki de ben değildim yanındaki
Dilek ağacına bağlarken eşarbını
Belki de ben beklemedim seni yıllar boyu

Sende bilirsin pek konuşmam ben
Ama yazarım hayatı kendimce
Benim satırlarımda can bulur
Mısraların kekremsi tadı
Ben anlardım seni bir tek
Ben yaşardım olabildiğince

Biliyormusun...
Bende hiç olmadı,
Bendeki sen gibi birisi
Zaten pek fazlada aramadım
Bilirsin hiç beceremem öyle şeyleri
Sadece ve ancak özlerim ben
Hani hep bakıp bakıp dalardım ya gözlerine
Hatırlarsın hani hiç konuşmadan
Bakışırdık birbirimize
İşte o zamanlar yaşanmazdı benim içimde
Sanki boğulurdum gözlerinin derinliğinde
Sanki ölürdüm sensizliğimde
Ama hiç öyle değilmiş biliyormusun
Hiç öyle değilmiş ölmek...
Hani seni ilk öptüğüm gün var ya
Titrek dudaklarımızın birbirine değdiği gün
Bir günahtı belki bir yasak
Ama o gün sessizce ağlayışın var ya
Benden bana gelişin...
Sonraki günler yanaklarındaki
O utangaç kırmızılıkların
Beni bırakıp gider ya...
Sensizliği hiç getirmezdim aklıma
Çünkü ayrılık ölmekti
Ayrılık cehennem ateşinde yanmaktı
Ama biliyormusun hiç de öyle değilmiş
Hiç düşündüğüm gibi değilmiş yanmak...
Şimdi sensiz odamda,
Perdelerin arkasında
Her damla kanımla yazıyorum bu satırları
Ve kalbimin köşesine bir mezar kazıyorum
Kendim için...
Biliyorum ölmekti aşık olmak
Baldıran acısıyla ovduğum yüreğim
Binbir parçaya bölünecekti belki
Belki ölmekti aşık olmak ama
Hiçte öyle değilmiş
Yanmak cehennem ateşinde
Hiç benim sandığım gibi değilmiş
Ve sensizlik hiç düşündüğüm gibi değilmiş.....