Mektup Şiiri - Hatem Çetinkaya

Bir mektup yazdım:
“Gözlerin iki hücreydi,
İçinde ben, kaçak bir mahkûm
Gittiğin gece, takvimler yandı Nâzım’ın hücresinde,
Her yaprakta, biraz sen, biraz ben…
Bölüşemedik yangını...

Kalbim, sökülmüş bir düğme gibi yerde,
Üstüne basıp geçtin.
Biliyorum ,
Aşk dediğin, "Üvercinka" ’nın üçüncü sayfasında
Kayıp bir hece…
Telaffuzu olmayan, yasak...

Gölgeni içtim sonra, bir rakı bardağında,
Buzlar eridi, Turgut Uyar ağladı limanda ,
Ellerim, saçlarında unuttuğum bir şehre uzandı,
Sokaklar seninle başlıyor, benimle bitiyordu.

Şimdi, ayakkabıların gittiği her yerde bir çukur,
Bir "Cemal Süreya" şiiri gibi boş değil …
Neyse, ayrılık, dedin ya, işte:
Artık bir can kırığıyım,
Kanayan tarafım senden kalma ,
Ama, içi "boş" değil. "