Mektup -7- Şiiri - Turgut Erdoğan

Yine sensiz, yalnız geçen karanlık gecelerden birindeyim. bak işte, yine ansızın düştün aklıma. Ve ben yine sensiz, bitmek bilmeyen karanlık, zindan gecelerimden birine adım attım. Elinden oyuncağı alınmış çocuk gibiyim, ha ağladım ha ağlayacağım. Sen ise hiç tanımadığım birinin kollarında yine beni düşünüyorsun. İşte kader diye buna derim ben.
Ne kadar garip değil mi? İkimiz de birbirine çok yakın iki kıyıda karşılıklı duran gemici fenerleri gibiyiz ve ikimizde birbirimize bakıp iç çekeriz.Ama talihsizlik bu ya ne kadar yakın olsak birbirimize bir araya gelemiyoruz.Seni düşünmek yok mu! ! ! Çıldırtıyor şu kuş kanatlı kalbimi. Seni düşündüğümde Fırat kıyısından turnalar havalanıyor, bir cinayet işleniyor Endonezya'da bir yerde. Dişi maral eşine ağlıyor yağmur ormanlarında ve ben sana, sensizliğe sessizce, çığlık çığlığa ağlıyorum senden uzakta. Duyuyor musun? .
Deli bir tay gibiyim, vadinin en güzel ama en tehlikeli yarlarında eğitiyorsun beni. Hadi gel çırılçıplak ve savunmasızım sana karşı, al beni kollarına erit beni aşk potanda. Sımsıkı sar beni bırakma ne olursun. Bak üşüyorum sensiz.
Her sabah güne seninle merhaba derim, senin hayalinle başlarım ben yeni güne. Elini uzatsan
tutarsın ellerimden bilirim. Bir söz söylesen 'seni seviyorum desen veya küfür etsen... İşte o gün senin için ölürüm.İsterim ki o günüm seninle geçsin, gecem seninle geçsiz ve düşlerin seninle renklensin. Nedir bu ha nedir? Kader mi? Alın yazısı mı? Nedir bu beni senden uzaklara savuran fırtına?
Bıktım artık, yeter sana çektiğim hasret. Çölse çölleri geçeceğim, dağsa dağları deleceğim.
Ama bir kez dahi olsa bal dudaklarından öpeceğim...
09/MART/2000 01.25 Alanya