Mektup Şiiri - Can Carmen

Mührü donmamış bir mektup verdin elime
Köşe bucak saklayacak yer aradım
Merakımı bastıramadı parmağımda yazıklara alışık ölü deri
Oysa yerinden memnundu
Olsun, başına geleceği çoktan biliyordu

Aralamak istedim zarfı, ucundan az bir şey görsem yeterdi
Bilirsin hiç tutamam kendimi derdim ona
Takıntılarımın çoğuna hakimdi
En kötü yaslardım başımı göğsüne
Gözlerine yaşlı baksam affederdi
Hep böyle oldu tanrı şahitti

Kime ileteceğimi dahi bilmiyordum üstelik
Sadece ondan uzaklara gitmesi gerekti
Çokça cam şişe bırakmıştım ona oysa
Doğru ya, hiç deniz kalmamıştı oralarda
Hem izmarit koksun istemezdi yazdıkları

En sonunda dayanamadım ama çoktan mühür donmuş
Umursamadım, olmazsa eritirim dedim bilekliğimi
Kelebek tutarcasına zarif davrandım zarfa
Ödüm koptu saman kağıdına geçecek diye ellerime nemi

Okudum çok da uzun sürmedi
Mektup banaydı, ürktüğüme değmedi
Şimdi erdemden çok uzaktayım, hasretle andım geçmişi
Saklanması gerekiyordu, ebediyete varana dek
Öyle bir sırdı ki bu, dilimde yüzlerce kâğıt kesiği