. (mektup) Şiiri - Tuğba Bowie

Düşsel çıkarsız duyduğum aşkı ne hale getirdin?
Berbat hakaretlerinle, özelime girmenle.
Sana rastladığım o güne lanet okuyorum.
Şiirden, şu adına herşeyden soğuttun.
Defalarca yazdım özelimden çık git diye.
Çıksaydın belki şans verirdim yeniden.
Gerçekten de farklıyız sen aşkı dokunmaktan ibaret gören,
Çıkarcı, ne kadar çok sevgili o kadar çok iyi diyen birisin.
Hasret çektin zannettim hasret bile çekmemişsin,
Sen hasreti bile becerememişsin.
Yine olan bana olmuş hem rezil olmuşum hem aptal gibi hasret çekmişim.
Senin de çektiğini zannetmiştim yalnızca Edebiyat'mış, koca bir yalanmış.
Zindan da yaşatıp ta neden özgür değilsin dedin,
Kafese koyup ta neden uçamıyorsun diye suçladın.
Sadece sevmek istedim ona bile engel oldun utanmadan duygusuz dedin.
Senin beni görmeni kesinlikle ve kesinlikle istemiyordum.
Fotoğrafımı bile görmeni istemiyordum.
Canlı görmek ne demek sen nasıl düşüncesiz insansın?
Niye korktuğum şeyi başıma getirdin?
Bir de özelimden tanıyıp hadsizce burada boş, duygusuz diye paylaştın.
Bunları bir insana nasıl yaptın?
Bir de özelime girmiş git diyor uzak ol diyor, tiksiniyorum senden.
Her şeyden mahrum ettin müziklerimden bile acımı bile hakkıyla yaşayamıyorum.
Artık uyumak için uyku hapına da ihtiyaç duymuyorum.
Hayallerimden koparıldım gerçeğe uyanmak istemiyorum.
Çünkü uyanık oldukça tutsaklığımın farkına varıp acı çekiyorum.
Ben çoktan öldüm sen de üzül çok mu?
Biraz da sen üzül!
Sabırlı insanın sabrını daha fazla zorlamayacaktın.
Yine de sözlerimle senin kadar acımasız bir üslubum olmadı.
Senin sinir küpün değilim git başkasına söyle o sözleri.

Ve sen lütfen,
Yıkıl karşımdan!
BİR daha da karşıma çıkma!
Bu kadarı da fazla ben böyle yaşayamam.
Sevilmezsin tehditlerine karnım tok,
Sevilmeye de ihtiyacım yok.
Sevenler yakıyor zaten insanın canını!
Şu dönemlerimde aşka dair hiçkimseye hiçbir vaat veremem zor dönemlerden geçiyorum.
Daha fazla batma gözümde.