Mektup Şiiri - Özge Özgen

Buz gibi bir İstanbul akşamından yazıyorum bu satırları.
Sevgilim demiyorum artık
Çok söyledim bu kelimeyi.
Ve ardından kutsal bir aşk'mış gibi sardılar etrafını.
Yazamadım da,
Pulsuz mektuplar beş para etmiyor buralarda.
Ben ki,
Yüzüne nur inmiş bir kadın değilim.
Leş gibi kokuşmuş bir geceliğin içinden,
Bir sütten lastiği gibi upuzun,
Ve yuvarlak bir cismin üzerini çiziyorum.
Yüzümde porselen renginde kadınlar.
Dokunsam dağılacak gibi duruyorlar masada..
Senin kalabalığından çok
Yaprakları önüne doğru kıvrılan sarmaşık güllerin birinde buluyorum kendimi.
Kanatları defolu bir kelebeğin son cümlesiyim ben.
Sevgilim,
Yüzünü denize dön..
Ve unut kızgınlıktan söylediklerimi.
İnanın ki,
Sadece şiir değil bu!
Anlamını çok eskiden yitirmiş bir mektup ..