“Yaşamaksa seni sevmek; ben hiç ölmedim” diyor şair, sanki korsan töresinde ölüm yok gibi...
Çok bilinmeyenli denklemlerden oluşan bir dostluğun, çok bilinmeyenleri sana ait olduğu için birkaç sözcük eklemek istedim gecenin ortasına. Kalanına ise beni koy, şiiri koy, türküleri ve en ucuz şarabı, yıldızları, elini ilk tuttuğum yağmuru, ne varsa sana ait, bende ve sende kaldığına emin olduğun anıları koy. Al sana işte matematiksel bir dünya... Çözümsüz...
Bir sözcük (şairin şiirinin mısralarının temeli) kuşanıp tüm silahlarını, ayrılıklara savaş açan militan gibi, koltuk altlarımdan yakaladı...
Bakma öyle ağladığıma, namluya uzanmış bir mermi gibi bekliyorum; şiiri ve öfkeyi tam on ikiden vurmak için. Hangi Töre idi karşı gelen? Niye ayrıldık? Bu hayat bize layık olan hayat mı? Bu hayatın bizim olması için kimin öfkesine geldik? Bazen şöyle etrafıma bakıyorum da ne çok olmuşuz, ne çok çoğalmışız. Yalnız diyarların kalabalığı idim ama şimdi tüm kalabalıkların içinde yapayalnızım... Acılardan ne kaldı ardında? Çoğalamıyorsan eğer geceye; yıldız olmak neyi ifade eder? Kaybedecek ne kaldı, kazanacak hiçbir şey olmadığı gibi, neyi kaybetmemek yada neyi kazanmak için savaşacağız.
O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız
Gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne hız
Yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız
O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız
