Mektup Şiiri - Ayşe Karabulut

Hep aynı buralar
Güneşi aynı, ayı aynı...
Yıldızlar sönük şu sıralar
Bu aralar bulutlar fazla hüzünlü
Bir görsen, kan çanağı gökyüzü

Kapı önünde küçük bir dere vardı ya hani?
İşte o dere kurumuş
Yağan yağmura rağmen
Çok sevdiğimiz bir kiraz ağacımız vardı, hatırlıyor musun?
O ağaç kiraz vermedi bu sene
Dalları çok yorgun, bükülmüş beli...

Karşı komşunun bahçesine hırsız girmiş duydun mu?
Çalmış küçük samedin bisikletini, babasının binbir zorlukla aldığı o bisikleti
Samet artık çıkmıyor dışarı

Ha birde Şaziye teyze nihayet oğlunu evlendirebildi.
Düğünde ondan mutlusu yoktu, o tombul yanakları sevinç gözyaşlarından humussuz kalmıştı resmen
Fakat, düğün sabahı gelini kaçmış, altınları da alarak
Şaziye teyzeden duydum
Kapı eşiğinde oturup ağlarken gördüm onu
Oysaki gelini iyi birine benziyordu ....
Dedimya buralar aynı...

Eğer beni soracak olursan, şu sıralar biraz hastayım
Bir öksürük tutmuş geçmiyor bir türlü
Bana verdiğin o beyaz mendilde al al lekeler belirmiş
Osman amcanın karısına kalsa ince hastalık olabilirmiş, doktora gitmem gerekiyormuş
Hadi ordan canım! Dedim
Ama merak etme iyiyim ben
İnsanlarımızı bilirsin, mübalağa etmeyi severler (gülüyorum biraz, sonrası hüzün)

Ee sen nasılsın?
Dedimya buralar hep aynı
Olması gerektiği gibi, gidişinden sonra...