Mektup Şiiri - Dürdane Aksoy

I.
İki uzak diyar, iki farklı deniz
Yani biz...
Sonunu, başını bilmediğimiz
Küçücük bir hikayeyiz.
Belki yüreğin yorgun, içinde kaybolmaktan bu okyanusun.
Belki yüreğin delik deşik,
Geçmişten kalan binlerce iz…
Silebilir miyim?
Bilemem
Bilemezsin
Bilemeyiz...
Kabul!
O kıyamet, o fırtına, o tutku
Belki o deli heyecan içimizde yoktu
Ama sakin bir liman,
Küçük bir huzur, ılık bir rüzgar…
Başımı göğsüne yaslasam yeter,
Başını göğsüme yasla yeter!
Ben sevilmek nedir bilmeyen bir çocuk
Hep yarım kalmış oyunu
Sen belki bir yol yorgunu
Sırtında dünyanın yükü…
Gel… uykun var biliyorum... uyu...
Denizler çekene kadar suyunu
Değiştirinceye kadar insan yedisindeki huyunu
Dökülene kadar gökten yıldızlar
Ve Dağların yürüdüğü güne kadar
Uyu...
Göğsümde uyu...

Biliyorum
Kendini bırakman için güvenmen gerek
Fakat sandığından çok daha güçlü bu yürek.

II.
Sevgilim...
Karanlığa hükmedelim...
Çünkü ben,
Çok kez karanlığa yenik düştüm
Karanlık bulaştı tenime..
Bir yanım vardı oysa,
Yakın sayılırdı iyiye.
Sonra yer, sonra gök
Sonra denizler yarıldı
Sonra her şey bölük pörçük
Sonra kaybolmuş bir çocuk gibi
Asılı kaldım boşlukta...
Ve inan insan o loşlukta,
Önünü göremiyor...
Demem o ki bu yürek
Sandığından çok daha kırık
Ve sandığından çok daha karanlık…

III.
Sevgilim
Benimle karanlığa hükmeder misin ?
Gözlerin aydınlığı soruyor gibi
Konusu o, bambaşka bir şiirin...