Mektup Şiiri - Yıldız Koç Şimşek

Güneş okşardı saçlarını, rüzgar değil,
Sen bilmezdin ki fırtına nedir? bora nedir?
Kar bile görmedin ki, be çocuk.

Ellerin çatlıyor mu soğuktan.
Donuyor mu ayakların?
Yiyebiliyor musun, el yemeklerini?
Yoksa aç mı gezıyorsun coğu zaman?
Uykularında sıçrıyor musun geceleri?
Karıncayı bile incitmeyen çocuk
Şimdi nerelerdesin?

Tutan var mı elinden düştüğünde?
Bir koruyanın tehlikelerde?
Bir tas çorba verenin, istediğinde?
Herkesin acılarına koşan çocuk
Kimlerlesin?

Beni sorarsan,
Boğazımda koca bir düğüm seni,anarım
Aklım, fikrim sende seni özler,seni yaşarım,
Yüreğime bir ateş düşer her akşam...
Her sabah sesinle sıçrayıp yatağımdan,
Hayaline sarılır, ağlarım.

Duyamazsın beni bilirim yollar uzak mı uzak
Yıllar girdi aramıza...
Başkalarının saltanatı sarstı bahara giden yolları.
Zaman işte böyle bir zaman
Vakitlerden hasret,
Ve ömürboyu sürecek.

İşte boyle hayat burada be çocuk.
İster beğen ister begenme duygulara vurulamıyor zincir.
Kanın kaynıyor,canın yanıyor böyle durumlarda.
Duymamış ol sen yine de sözlerimi.
İyi bak kendine...
Ötesi hikaye.