Mektup Şiiri - Serpil Taşyürek

Mektup yazıyorum kendime günlerdir,
Özlemleri sıralıyorum önce
Şimşek çakmadan yağan dilsiz sağnaklar
düşüyor elime
Bülbülün feryadındaki gül sanışlarım,kendimi
Düşüyor alt dudağım.
Yutkunuyorum sevi aldanışlarımı
Gülümsediğim benmişim,anlıyorum
Aynada uzun uzun sessizce
Yokmuş arka yüzüne ışıltıları,
Kurtarıcı yine ellerimmiş
Kah yalvarırken yaradana,
Ya da, toplarken direnç zerreciklerini yüreğime...

Mektuplar yazıyorum kendime günlerdir,
En çok da dostlarım renkleniyor
Çiçek çiçek açıyorlar satırlarımda
Can oluyorlar,tırnak oluyorlar
Kıyamıyorum tek birine
Ayrı ayrı paragraflara koyuyorum
baş harflerini isimlerinin
Uzanıp giden ırmaklarıma
karışıyor suları
En serininden bir oh çekiyoruz
karamsar akıntılarımız duruldukça

Çocuklarım açmışlar kollarını
Koşuyorlar, görüyorum şimdi
Yine küçük oğlum muzurca oturmuş
En uzun cümlemin üstüne,
Tepikliyor abisini
Kocaman noktalar koyuyorlar
satır sonlarına
Sevinç ve umut tanımlarını yaparak.
Can yoldaşım geliyor sonra,
Kabulümsün diyor her halinle
Bunca yıl sığındığım kanadını toplayarak

Mektuplar yazıyorum günlerdir kendime
Bir bir döküp gerçekleri
Suçlu hakimleri yargılıyorum,
Adil olmayan hayata kelepçelerin halkalarından bakarak...

Yine de teşekkür ediyorum
son verirken yazdıklarıma
Aslan payını verdiği için,farkında olmadan
Bir serçeninin karıncığında çırpınan
bu yüreği sunarak...............

07.3.2014/MALATYA