Mektup Şiiri - Feriha Ceylan

Mektup

Hani bir gün çekip gidersen benden
Aramam istersen bir daha seni
Sormazsan nerdeyim hallerim nasıl
Anlatmam dertlerimi unuturum yüreğini
Seninle sevdiğimi mevsimlerini Ümitlerini

Bir diyar kurdum kendime diyorsun
Kalırsan ya çok uzakta yalnızlıkla
Sevenlerim gerçek hayallerimleyim şimdi
Onlarda giderse bir gün
Seni unuttum yüreğimde izin mazimde eserin yok
Unutulan isimlerdir yürek değil ki
Ben seni senin sevdanı
Erimez kurumaz yıkılmaz kırılmaz
Nice duygularla yazmışım unutamazsın diyorum
Kahreden sevdayı Acıya boğulan soluğumda sakladım
Sen anlamazsın biliyorum Yine de sana yazıyorum
Dünyanın son günü olsa dahi bekleyeceğim Unutma
Sende seversen eğer Çektiğim acıların büyüklüğünü
O zaman hatırla Boynu bükük çaresizce
Ağladığına gülerse insanlar bir gün
Yüreğinin değersizliğini sevginin önemsizliğini
Yandığın sevdanın kıymetini bilemezlerse
Anlamazlarsa ağlatırlarsa seni
Son pişmanlığın yıkmasın seni Koy gel hepsini
Sadece derin yaralarını Sızlayan yüreğini getir
Isıtırım yüreğini sararım yaralarını
Üzülme koymaz bana alıştım nede olsa

Ya da anlarsan çok geç olmadan
Yüreğin bana yakın Aramızdaki gönül inadın
Sor bul beni sevdanın ayak izlerindeyim
Gönülsüz bir bacadan tüten virane yüreklerde
Meyhane kadehleri bile söndüremedi
Yüreğimdeki kor ateşi ümitsizliğimi

Yok artık biliyorum Ama inkarın var bende
Unutamadığın intikamların İçinden söküp atamadığın
Sana onun için yazıyorum bu son mektubum
Kahrederse yalnızlığım Sevdasızlık alışkanlığın olduysa
Yalnızlık kuytu köşen olursa o gün Zaten ben ölmüşüm
Yeter artık arama sevdanı bul sevdiğim
İşte o zaman seni uzaktan sever yüreğim