Mektup Şiiri - Berk Gülen

Önümü bile göremezken
Sevgiye sis düştüğünde
Kaybolduğum yalnızlıkta
hatta daha da önceleri
kendimi bile bilmezken
okumayı ilk defa sökmüş bir yüreğin
“anne” dediği günden beri
seni sevdiğim gibi sevemezken kimseyi
adımı bana ilk söyleyen
yüreğine hecelercesine...

Anne!
Vallaha hatırlatmana gerek yok,
söz verdim
giderken yanıma alacağım
üzerime geçirdikleri kefenle
yüreğimde kök salmış seni.

Anne!
Bizim sadece göbek bağıyla bağlandığımıza emin misin?
Çünkü ne zaman duysam hafif özlemiş sesini
göbek bağımdan önce burnumun direği sızlıyor demeye kalmadan
harcayıveriyorum kimseye vermeğe kıyamadığım cimri gözyaşımı...

Anne özledim be...
Yanımdayken bile özledim...
Yaz sıcağında sırtım terlerken
elim gitmiyor inan, üşeniyorum
aslında yalan söylüyorum kendime
avuntu da bir çare yada görmezden gelmek
bu ne biçim bir duygu?
bu yaşta bile bir sevgiye bir yürek vermek

Anne gözlerim taşıyor!
Ne mendil yetiyor ne de leğenler yumruk büyüklüğündeki yüreğimden akan yaşları silmek için.
Bilsen ben ne kadar uğraştım bu yüreği
bu kadar ıslatmamak için...

Anne bugünlük bu kadar yeter
ayakta durmak için bana da derman kalsın
Bir de bu mektubu bir daha okuma,
yırt at, yada at yansın..
her okuyuşunda istemem hissetmek gözyaşlarını
bırak bu sözler senin kulak dolgunluğun olsun
bana da bir dahaki sefere yazacak
başka şeyler kalsın...