Mektup - 4 Şiiri - Orhan Karahan

Yeni bir yaşama merhaba diyemedik birlikte ve bir çizgi üzerinde koşamadık bak... Belki de yitirdiğimiz ne varsa ardımızda, onları yakalayacağız...

Uzaklardasın düşünce suçlunum oysa buralarda yok işte, alnımız dik gezmekte olmadı artık. Ne diyeyim bilmem ki, hiç bilinmeyene doğru yolculuk yaptın mı. Yüreğimin arka sokaklarında gezinen adamın ayak sesleri duyulmaz oldu artık biliyor musun...

Mısra çekip durmaktayım, zaman dediğimiz bu okyanusun altından. Yalnızlık büyütmez oldu sözlerimizi, gözlerimde yitik bir Anka ağlamakta. Bırakıp da gidiyorum işte yeni bir yoldayım, ne varsa geçmişe dair bir kalemde silip atıyorum. Ben de seni hiç sevmedim ki yalanlarıyla geçip gittin...

Gölgen bile kalmadı artık buralarda, sağır bir masal anlatmaktasın çocuklara, oysa büyüdükleri zaman, bütün çıplaklığı ile duyacaklarını biliyorsun yalanlarını... (ve hatta bazen sen bile inanmaktasın yalanlarına) Ne düşlere, ne düşüklere gebe zaman bilmiyoruz. Bilseydik böyle olmazdı galiba.

Sonbaharda savrulan yapraklar gibiyim gökyüzünde ve kim tutar bilmem beni çıplak elleriyle. Ya defterinin arasına koyup bir ömür saklayacak yada ateşe atıp külümü yıldızlara savuracak yeniden... Kaç gecedir alkol duvarını aşmadım bilmiyorum ama her doğan güneşe nikotinli bir merhabadan alamıyorum kendimi...

Gözlüklerimi, kalemimi, defterimi ve düşlerimi bıraktım sana. Yazacağın her satırın öyküsü olacak bu sahte yüzler.