Satırlarıma başlamadan önce, bir şeyi bilmeni istiyorum.
''Bu mektubu neden yazdığımı bende bilmiyorum''
Şafak vaktinde çay ile simit yemek gibi bir şeydi seni tanımak.
Soğuk bir sabahta sıcağın buharına karışıp bulut gibi gölge olmaktı kurak topraklarda saçlarına. Hiç sevmediğim bir şeye aşık olmak ve tutarsızlığımı ile binip gitmekti beyaz bir vapura. Aslında en koyusundan bir renk seçip onu yaşamaktı beyazın ortasında. Sırıtacağını bile bile maviye pembe yamalamak gibi. Omuzlarımı düşürmeden, suratımı asmadan nedensiz yere ağlamaktı parmaklarına dayanıp.
Ara ara şüpheye düşüp deli olduğunu düşünürcesine suçlamaktı ve duvara bakarak anlatmaktı hayatının en güzel sesini. Yok yok sen o değilsin o olsan dahi bir duvar kadar soğuk değilsin. Bilirim teninin ne kadar sıcak olduğunu, yanıltmazsın diktiğim ceviz ağacının dibine düşen çiğ tanelerini. Sen sıcaktın. Bende bunu unutacak kadar soğuk değilim. Seni çizmeye çalışıyorum saman kâğıdına her seferin de bir yerin eksik kalıyor ve yüzünü çizmeye hiç cesaret edemedim. Tutuşuyordu sayfaların kenarı ne yalan söyleyeyim ben o ateşi hiç söndüremedim. Şimdi küllerden ibaret bir ''Kervan saray'a'' sahibim.
Göç ediyordu her seferinde kokun sakladığım ipek mendilinden. Daha demir yolu kurulmadan, her seferinde siren sesi ile uyanıyordu çiçeklerim, bu yüzden leylekler yuva yapmıyordu sarayımın bacasına.
Hamurdan kuşlar koyuyordum pencere kenarlarına. Haftada bir kez yeniliyor, kâğıttan kanatlar takıyordum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta