Mektup Şiiri - Harun Şenel

Seni çok sevmiştim gönülden
Bir ihanet gördünmü aşkımdan?
Biliyordum
Ya beni terk edecektin sonunda
Yada aşkıma bir mezar kazdıracaktın

Hayatı buğulu gösteriyor yokluğun bana
Oysaki yanımda olsan kurtulurdum bu körlükten
İki arkadaşım oldu yokluğunda
Biri eski radyom tozlu raflarda duran
Diğeri ise giderken bıraktığın resmin
Her daim yüreğimin üzerinde konaklayan

Anlamsızca gidişinle
Neden soğukluk verdinki hayatıma?
Gelsende yanıma şimdi,
Dokunma!
Saçlarına hasret titrek ellerime!
Bakma!
Yokluğunda sel olmuş gözlerime!
Merhamet etme!
Vurgun yemiş yüreğime!
Kendim düştüm ve kendim kalkabilirim
Varlığını hissetmesemde
Yok artık senden gelecek hiç bir şeye ihtiyacım
Zaten hep hayallerim olmadımı benim ilacım?
Sen benim varlığımdan habersiz
Yaşamını sürdürürken
Ben en tenha köşelere sinmiş
Ölümü bekliyordum en acısından
Şimdi bu mektubu ister oku ister sakla
İstersen yırt at gitsin
Ama şunu bilmeni isterimki
Ben gidişinle zaten yaşan bir ölüyüm! ! !