Mektup-3-Esrik Mektup Şiiri - Vedat Koparan

(insanı yaş yormuyor daha ne olsun ki, günün hay huyu işte zaman bir şekilde akıp geçiyor eksikler boşluklar var nede olsa, en çokta insanı o duman ediyor, bir de hani var ya şu deme gitsin,yaşamak isteyip de yaşayamadıklarımız nasıl da vuruyor, bu güzellik senden yansıyor böyle içten böyle candan olman beni nasılda güzelliyor, bu durum coşkularımızın doruğunda, bir denize akma isteği,biliyoruz artık birbirimize dairleri.
canda can bilinen ihmale gelmez yüreğim, evet bu karşılıklı bir akış kesişme noktasında iki ışığız, iki yitik zamanda kaybolmayan,tamlanası olan,birbirine aktıkça çoğalan çağladıkça coşup kaynaşan. içinden geleni dök gitsin bu bir sevgi sağanağı birbirine akan yitiklerde bulunan, aç kalmış yılların çocuk yanımızla nasıl vurgun nasıl tutuk nasıl bir boşluk
kendi sarkacında bir kuyu indikçe iniyor bir ben sende bir olup bizde kayboluyor
seni izlemek ne kadar güzel geliyor bir ateş yanıyor zamanın ötesinde bu yürek o yüreği çekiyor,içimde bir kıpırtı tıkırtılar var,devriliyor karanlık uzaklarda ateş gibiyiz iki dağ yangını yüreğimiz,iki dağ ki volkanları ha patlayacak ha gök boşalacak bu hasretliğe
ayrılık ki ateşten gömlek giymişiz bu iki ayrı yakada iki ayrı zamanda varılır mı kavuşmaya.)

bir kaşifim gezinir ellerim kuğu gölü balesi dansında
bir akşam sefasında varolmanın dayanılmazlığında

derya varlığında sana bakmak ummana dalmak
seni düşünmek yangın alazlarda çağlamak

direnç vereyim can yüreğim yüreğine
ah yarım aklım gidiyor kayboluyorum sende

yaslan gecenin duvarından kırılıp döküldüklerinle
çıkar içinden o aslanı kükresin tüm incinmişliğinle

yırtılsın karanlığın perdesi yaşansın gece bizde
sürsün bu şölen doğan güneşle uyanan günde

Vedat Koparan 04.02.2006