Mektup Şiiri - Cevat Varlı

Şimdi sen düşün güzelim,
Bakışıma ket vuran sisli dorukların,
Ve geçitsiz vadilerin, oturup benimle nasıl çile çektiğini.
Deli bir akbabanın acı çığlıkları, şafak sökerken,
Sensizliği yırtarak uyandırıyor beni.
Ellerimi unutmuşlar da, ayaklarım pırangalı.

Burada bülbüllere yer yok güzelim.
Serçeler çoktan kovulmuş,
Zümrüt-ü Anka hapis, Hüthüt çaresiz ve şaşkın.
Karabataklara alkış tutan ve ritim çeken bir karga var ortada.
O da bildiği gibi oynuyor.
Çünkü devir ondan yana.
Her kışın bir baharı varsa şayet, belki de,
Bu onun son valsidir.

Sen nasılsın asıl?
Duydum ki, düşüncelerin ıslakmış,
Yıkarmışsın umut dağlarını birer birer.
Beklemekten yorulmuşsun,
Sigaranın küllerini ovalayıp avucunda, hayaller kurarmışsın.
Vay...Anasını,
O bulanık ahlarınla,
Geleceğe akacağım, diyormuşsun.
Bakacağım uzanıp, Kafdağı'nın ardını.
Helal olsun.
Bedenin çamura saplı, başın bulutlarda,
Doruklarla yarışıyorsun, perdesiz ve kanatsız.

Çayın soğumuştur, güzelim,
Yak bir sigara da benden olsun,
Aldırma,
Sonrası inceldiği yerden kopsun.
Titreyen ellerini ısıta bilmek için,
Batan güneşlerin dibini karıştırma artık.

Şimdi sana özlemle,
Günün solduğu yerden el sallıyorum.
Burası Gölcük,
Dağlara yaslamış sırtını, ayakları denizde,
Minik ve şirin olduğu kadar da muzdarip bir kasaba.

Geçiyorum, mesafelere lanet ede ede
Birazdan denizlerin ötesinden sesleneceğim sana.
Bu mektup eline geçince,
Ben, ecdadımın mola verdiği yerde olacağım.
Doksan gün Bosna' ya bakacağım.
Nasıl koyar insana, düşünsene,
Kör, sağır ve dilsiz, bir okadar da yüreksiz,
Bosna ağlayacak ben heykel olacağım.
Ancak bir tesellim var,
Küfretmeyi öğrenip bol bol sallayacağım,
Emin ol orada dünyanın anasını satacağım.

Sen,
Demliği hazır tutuyorsun değil mi?
Bir akşam ümitlerin tükendiği yerden,
Ayrıldığım gibi sessizce,
İçtiğimiz en son sıgaranın dumanı gibi,
Çalarım kapını.

Yani,
bu günlerde kafam bozuk güzelim.
Yorma beni daha fazla,
Hoşcakal,
Yüreğimle kal

29,04,1995
İzmit