Canım benim…
Meğer senden ırakta olmak ne zor şeymiş. Daha demin saate baktım 19: 35 idi., aradan beş asır geçtiği halde ancak 19: 40 olmuş. Sanki akrep ve yelkovan prangaya mahkum etmişler. Anla ki sensiz zaman geçmek bilmiyor.
Oysa birlikte iken öyle miydi? Zaman kavramı yok oluyordu, kocaman ev dar geliyordu aşkımıza. Güneş henüz yeni göstermişken yüzünü dağların ardında, bir de bakıyorduk karanlık çökmüş aşk tapınağımıza.
Ya şimdi öyle mi gülüm. Sen dağlar, tepeler ötesindesin.Ben se sensizliğin kahreden satırları içinde. Kendimi resimlerimize bakarak avutuyorum. Ve mutlu gelecek hayalleri kurarak sensizliğe katlanıyorum.
Artık sabahları uyanmak ve yüzümü yıkarken aynaya bakmak istemiyorum. Her sabah sensizliğimi dağınık saçlar bakımsız sakallarla ve kızarmış gözlerle ispatlarcasına aynaya bakan kendi görüntümden bıktım artık.
Şimdi nereye baksam kocaman neonlarla SENSİZLİK yazıyor. Artık bu hayatı sensiz yaşamaktan bıktım usandım.Bir delilik yapmaktan korkuyorum.
Ne vakit aklıma gelsen, sensizliği de peşin sıra sürüklüyorsun. O zaman yeryüzünün tüm atları beynimdeki bozkırlarda dörtnala koşuşuyor, hançerin biri böğrüme, diğeri yüreğime vuruyor. Acılar dayanılmaz oluyor, sensizlik katlanılmaz! ! !
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
