Mektup 2 Şiiri - Ömer Karataş

Gözleri maral bakışlı yarim. Belki vuslat bu dünyada olmayacak belki öbür alemde de Rabbim müsaade etmeyecek. Ondan gelene boyun bukmekten başka ne yapilabilir ki!
Ahh canan yar! dağların zirvesine kalelerin burçlarına çıkıp nefesim kesilinceye kadar ismini haykırasım geliyor. Ismini anmamaya muhurlenen şu dilimi kesesim geliyor. Uykumu bıçak gibi kesti yine, gecenin karanlığında gözlerim kaybolup gitti. Nerdesin sevdiceğim? Ne haldesin? Ben volkan gibi patlamak üzereyim lakin yine içime atmak mecburiyetindeyim susuyorum.
# Ama seni ama seni koskocaman seviyorum!