Mektup 2 Şiiri - Halil Yurtsuz

Uyanır uyanmaz bir sigara yakıyorum bugünlerde, bir tane daha..
Pencereden aşağı bakıyorum. Gözlerimi kaçırıyorum herkesten. Az gülüyor, az konuşuyor, çok yürüyorum. Yüzümde dayak yemiş adamın gururlu ama yorgun matlığı. Yüzümde korkunç bir kerhane odası. Yüzümde icra memurlarının o vurdum duymaz tavrı. Yüzümde en az üç orospunun çeyiz sandığı. Yüzümde bekareti bozulmamış gökyüzü.
Uzun uzun düşünüyorum. Toprakların yorgan oluşu mesela cansız bedenlere, ne garip.
Ve kuşlar.
Ve kış ayları.
Ve Türkçe bilmeyen insanlar ne garip.
Sen tüm bunlardan sonra düşüyorsun aklıma. Birden bire. Hergün.
Ezberlenmiş harita gibi, asla unutulmayacak bir şey gibi. Adım gibi, dinim, dilim gibi. Hep aklımda sen hiç tekrarlanmasan dahi!
Sen tüm bunlar çıksa bile çıkmıyorsun aklımdan..

Bugün biraz kırgınım.
Kabullenmiş belki.
Hem çok özlemiş, hem görememiş biriyim.
Bugün reddedilmiş gibiyim.
Boşverilmiş belki.
Bugün umutlarını yitirmiş biriyim.
Merhaba bu arada.
Ve hoşçakal.
Ve iyi değilim.

Fotoğrafından, sevgilim,
Öperim.