Mektup 2 Şiiri - İzzet Kocadağ

Ey benin gelinciğim, kara gözlüm bir tanem! ..
Nasılsın iyi misin, görmeyeli çok oldu?
Sen de beni sorarsan, ne diyeyim ki bilmem?
İki satır yazmadan, yine gözlerim doldu.

Sıkma sakın canını, ağlamadım bilesin,
Biraz buruk yüreğim, hasretinden sadece.
Kağıdımda hayalin, kulağımda hep sesin,
Hüzünle dökülüyor kalemimden her hece.

Boş ver beni düşünme, biraz kendinden bahset!
Nasıl geçiyor zaman, gurbetle aran nasıl?
Annen, baban, bir de ben, kaldık yüzüne hasret,
Biz de burda gurbeti, yaşıyoruz velhasıl…

Dün hep seni düşündüm, yoldaş oldum geceye,
Sabaha dek içimi kapladı kara kahır.
Herkes seni soruyor, hali nicedir diye,
Yazmazsan bilemem ki, biraz anlat üç satır.

Ah bu zalim ayrılık, kurşun gibi içimde,
Gün gün artar eksilmez, yükü dünyadan ağır.
Hayalin gözlerimde, her gün başka biçimde,
Kulağım postacıda başka her şeye sağır.

Sabret Ey Gelinciğim! , Demiştim ya giderken:
Bir gün olup bu hasret, bitecek Allah kerim.
Sözlerime burada, şimdilik son verirken,
Hasretle kucaklayıp, gözlerinden öperim!

27 Şubat 1989 – Perşembe / Ankara