Mektup Şiiri - Halil Yurtsuz

Sevgilim.
Uyuyamıyorum. Ciğerlerim acıyor bir kaç gündür, mutsuzluğum benimle geziyor yine. Mutsuzluğum sadık bir evcil hayvan gibi..
Seni soruyorlar. Yüzümü yere eğiyorum. Gittiğini sır gibi saklıyorum.

Sen voltadasındır şimdi. Ranzan dar geliyordur. Rahatsız ediyordir seni alçak yastığın.. Ben gelmiyorumdur elbet aklına. Gözlerin yeşermiştir kesin, ilkbahar yapraklarının rengiyle bakıyorsundur.
Dün biraz seni düşündüm.
Yan yana olduğumuzu, konuşmazdık belki. Ama yan yana olmak tuhaf şeydir. Bilirsin yan yana olunca organların birbirine çarpıyor gibi hissedersin. Elbette beni sevmedin ama eğer birini sevdiysen yan yana olmak kusursuz ve eksiksiz hissetmektir.
Çok param olduğunu düşündüm sonra. Çok param olsa bile seni düşüneceğimi de düşündüm.
Biraz biraz kabullendim yokluğunu.
Sabahları epey zorlanıyorum.
Yağmur yağarken boğazım düğümeniyor.
Her kapı çalışında kendimi balkondan atacak kadar panikliyorum.
Geleceğinden değil de, insan bekliyor işte.
Bazen dayanılmaz bir ağrı giriyor hayallerime.
Geçen gün adın karıştı hıçkırıklarıma.
Yalnızdım.
Kendime sonsuza kadar sana ayrılmış bir eşya gibi davranıyorum.
İstediğin zaman gelip alabilirmişsin gibi..
Bu aşağılık bir duygu. Bir o kadar da afilli.

Koyu renk perdelerimin ardında saklıyorum sensiz doğan her güneşi.
Mat renkli duvarlarımın gökkuşağı fotoğrafların..
Küllüklerim bir orospunun rahmi kadar geniş, kirli ve her an dolu.
Yerlere uzanmış düzensiz, dağınık bir kaç yüz mektup daha var.
Buna benzer.
Biraz daha acıklı, biraz daha çıplak.
Biraz daha itiraf etmiş gidişini.
Bir başkasına gidişini!
Kimseye söyleyemediğim o lanet duyguyu.
O berbat gerçeği.
Her neyse işte.
Büyük yıktın beni.
Elhamdülillah.
Molotof kokteylli partiler hazırlıyorum kendime, her seni unutmaya karar verdiğimde.
Bagışla.
Bazen seni unutmaya meyillenen beni.
Seni unutamayan beni daha çok bağışla. Deli yanlarımı da bağışla. Antidepresanlarımı.. Çocukluğumu, inanışımı sana. Şefkat arsızlığımı.
Yetimliğimi de bağışla..